Paeng Ferrer
19 Apr 2013
Hindi ko inakala 'yon.
'Di lumagos ang ilaw papasok
sa silid sapagkat maitim na asul
at makapal ang kurtina.
Ngayon, hindi na ako ang kasama mo.
Bakit nga ba
hindi ko inakala 'yon?
Hindi ko napaghandaan.
Dumungaw ako sa labas ng bintana.
Tanghaling tapat
at patuloy sa pagkalaykay ng kayle
ang mga manggagawa
ngunit hindi ko naririnig.
Pawang lumang pelikula
na mabagal at walang tunog.
Gumising akong wala ka.
Mabangis ang lungkot
pagkat 'di na ako nasanay.
"Hindi na ito mauulit,"
pangako ko sa sarili.
Huling beses nang malulumbay.
Sa loob ng silid,
kausap ko ang upuan.
Matagal kaming nag-usap.
Matagal din kaming tumahimik.
Matindi ang init.
Wala akong hawak
pero nakakuyom nang mahigpit
ang palad.
Bakit nangangako sa sarili
kung alam kong malabong tuparin?
Paano nakuhang magsinungaling sa sarili?
Bakit 'di nabisto ang sarili
nang sinabing, "ayoko sa 'yo?"
Di pa rin tayo natatapos
magtalo sa mga maliliit na bagay.
Nagtutuos kami ng upuan -
talo ang unang magsalita.
Hanggang inabot kami ng gabi
Umuwi na ang mga manggagawa
pero 'di pa tapos ang kalsada. ***
Paeng Ferrer
23 Apr 2013
Ipinaalala ka sa akin ng ilog
kung saan maligaya kang lumangoy.
Pagpapalaya at pagpapaubaya ang tubig.
Hindi na yata ito mauulit.
Ikaw ang una
pero papalayo na ang oras;
nagpapaalam.
Dambuhala ang mga bato
at maputi ang mga munting bula
pati may puwersa ang daloy.
Kinausap mo ako
subalit 'di ako sumabat
'pagkat kontento na akong kapiling ka.
Iyon lang ang nais kong sambitin.
Katamtaman ang sikat ng araw
nang umagang iyon
at ako ang ligaw na damo
na ginising ng iyong hamog.
Pinagmasdan tayo ng sariwang hangin.
Sa kabilang ibayo,
natanaw ko ang baryo sa tuktok ng bundok
Sa malayo, may magnobyo, sa malayo...
Lilipas ang perpektong umagang ito
gaya ng natatakdang paglisan mo.
Hinahaplos ko ang ilog
habang dinadamdam ang lamig nito.***
Paeng Ferrer
15 April 2013
I. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong bumibili ng yosi sa kanto kahit gutom at wala pang hapunan.
II. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong nagagalit sa cellphone pagkagising dahil 'di ka nagreply kahit kagabi pa ako nagtext. Putsa, madaling-araw na ngayon! Dapat yata dalawang beses kong ipinadala?
III. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong nalilimutang magbilang habang nagwo-workout. Muntik na akong maipit ng barbell.
IV. Isang beses, natagpuan ko ang sarili ko, habang nagwiwithdraw sa bangko, na iniisip kung anong ireregalo sa kaarawan mo kahit sa susunod na buwan pa 'yon. I-phone kaya? Kaso baka isipin mong binibili kita. Libro? Masyadong seryoso. Pero wide reader ka, 'di ba? Eh flowers at chocolates? Ako na ang sunod sa pila kaya’t tinawag na ako ng kahera. Putsa libro na nga lang!
V. Isang beses Natagpuan ko ang sarili kong pabalik-balik sa mga paborito nating pwesto sa mall at baka sakaling aksidenteng magkita tayo. Noong nilibre kita ng pizza, o nang palambing mong pinalo ang braso ko dahil inasar kita habang nanonood ng sine, at noong tinawag mo akong little brother habang nagkakape.
VI. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong nakakuyom ang palad habang naglalakad sa kalsada. Gusto kong manapak ng mga magnobyo.
VII. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong nakatunganga sa video mo na sikretong kinuhaan ko sa cellphone habang nagkakaraoke ka sa kantang "Sundo" ng Imago. Lalo akong napalukso at nalungkot nang magkasabay sa timbre ng tinig mo. Kung 'di ako nagkakamali, dinedicate mo sa akin ang kantang 'to. Tama ba?
VIII. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong tumatawag ng ambulansya dahil 'di ako makahinga nang makita kitang kasama ang ex- mo. Nagkabalikan kayo, ibinalita mo.
IX. Isang beses, natagpuan ko ang sarili kong nakanganga, naglalaway na parang may tipus, at napapraning.
X. Isang beses, natagpuan ko ang sarili ko, putsa, literal!***
Paeng Ferrer
15 April 2013
"The greatest pretenses are built up not to hide the evil and the ugly in us, but our emptiness. The hardest thing to hide is something that is not there." -Eric Hoffer
I woke up sometime somewhere in a public park's toilet.
In the park, a monument stood with no face and no eyes.
When you left that morning,
I could not hear the question you asked
because a car rowdily drove by.
It made the same shriek I keep hearing now
even when no autos are around.
You showed a distressed expression
but what could I do?
I cannot tell cars to stop.
I cannot tell you to stop.
I am powerless.
Someone handed fliers
and talked about preserving the monument
and tradition? Or was it heritage?
I failed to remember.
It just occurred that I do not care
about the idea of "selling out”
now that it’s merely a positive memory
and to one which I’m unable to return.
Did the heat kill me as the midday arrived?
I learned to treat noises
from cars' engines as music
and smoke from exhausts as breeze.
I learned to consume soil using utensils.
I learned to ignore people talking.
I wandered around in the midday's heat.
Do not worry because I've asked myself,
“Why?” a couple of times
but got zero answer.
I am the monument
with no face and no eyes
but my tears are made of algae.
Perhaps my emptiness is also empty
and it is miserable, as well, to be inside me
because it aspires to escape,
just like you.
How helpless it is to look for
something that disappeared.
We were in a park
staring at a statue with no face and no eyes.
I dropped on the grass
but you remained tall.
I could only stare at your shoes
as you are about leave.***
08 Apr 2013
Paeng Ferrer
Kapag 'di ka dinadalaw ng mga salita,
dalawin mo ako sa klase
o sa opisina sa unibersidad.
Sa edad kong ito,
ako ang lumang lapis na tinatasahan;
tumatalas pero paubos na.
Pero ikaw... ikaw ang una!
Ipagpaumanhin mo kung minsan
o kung palagi akong batugan
kahit sumisigaw na ang batingaw sa klase.
Ginagawa ko 'yon para sa akin;
hindi para sa 'yo.
Patawad din kung madalas marami akong kalokohan.
Ginagawa ko naman ‘yon para sa 'yo;
hindi para sa akin
'pagkat ayokong pamarisan mo ako noon
na nasobrahan sa pag-iisip tungkol sa buhay
at hindi napupuna mismo ang buhay.
Tanghali at nakapagpapaantok ang klase
pero ikaw ang umpisa ng umaga.
Puno ka ng kaluluwa.
Sabi mo nga,
nang masilayan ang luma kong litrato,
na mistulang masaya ako noon.
“May kulang ba?” tapat mong tanong.
Inisip ko na inosente ka nga.
May ipababasa sana akong libro
na sasagot sa iyong,
"maiintindihan mo 'pag tanda mo."
Pero siguro hindi ko rin alam
kung bakit maraming kulang
at maraming nilaktawan kaming matatanda.
Pero salamat at sinabi mo rin
na magaling ako.
Marahil ang 'di mo pa nauunawaan
ay tulad mo rin ako noon
na pumipili ng impluwensya
at umiibig sa isang semestre.
Malaki ang pagkakataong maging
tulad ko rin ikaw ngayon.
Gusto kong sabihing kaya mo akong higitan
pero ayaw kitang pangunahan
o manduhan kung paano
na parang trabaho lang ang lahat.
Kinuha ko ang tisa at may iginuhit sa pisara
tungkol sa isang mahalagang aralin.
Dito sa mga liksyon ka nalulugod.
Maligaya ka kapag pinag-uusapan natin
ang mga bagong balangkas at mga bagong teorya.
Parang pinatitibay ang mga plano mo sa buhay.
Malaya at mataas ang potensyal mo.
Ikaw ang hari ng panahon.
Darating ang sandaling tatalikdan mo ang mga turo ko
o maski ako’y mawala sa alaala
pero pakiusap ko:
ialay mo rin sa iba ang ipinamana ko.
Ikaw naman ang dinadalaw ng mga mag-aaral
kapag 'di sila dinadalaw ng mga salita.
Tumutunog na ang batingaw –
humuhudyat ng pagwawakas
at ng pagsisimula. ***
09 Apr 2013
Paeng Ferrer
Demonyo. Tigil. Hinatak niya ang lumalagablab na labi ko. Isang bomba. Pumipilantik. Lumulobo. Demonyo ko siyang itinuturing. Pare, sinasabi ko sa inyo, nagsasabi ako ng totoo.
Isang demonyo! Hinila niya ang lubid na nakapulupot sa liig ko. Naroon kami sa may lumang bulwagan. Isang gabing pinili kong matira sa edipisyo sa ‘di ko alam na dahilan. Pinili kong mag-isa dahil mas kumportable.
Isang magandang dilag! Pare, inakit ako ng karnal niyang kagandahan. Nakabibihag. Nakapangririmarim.
Bumagsak ang mga dala kong gamit. Kumalansing. Dagli akong tumakbo.
Matangkad siya, may hubog, at kulot ang mahabang buhok. Pero, sinasabi ko sa inyo, nagsasabi ako ng totoo, ang mga mata niya, nagpapahiwatig ang mga mata niya. Halimuyak ng rosas.
Bumigay ang mga tuhod ko. Kinitil niya ang buhay ko. Ako ang liwanag na ginapi ng dilim.
Demonyo siya. Sinasabi ko sa inyo, nagsasabi ako ng totoo.
Naulinigan ko ang karwaheng dumaan sa labas ng edipisyo. “Saklolo!” gusto kong humiyaw. Pero dinaga ang mga labi ko. Hinila ng demonyo. Hinigpitan niya ang taling sumasakal sa akin.
Ika-3 ng madaling araw. Marupok ang dilim. Parang pinupunit ng dilag. Ako ang liwanag na ginapi ng dilim.
Hinalay ako ng demonyo. Sinagpang niya ang dignidad ko. Ninakaw ang katinuan ng diwa. Durug na durog. Kinatay niya ako. Pinatay niya ako.
“Ninais mo rin naman,” pangungutya niya pagkatapos. Humalakhak siyang parang nagtagumpay siya.
Hahayaan ko ba siyang magwagi? Makaliligtas ba ako nang isa pang gabi?
Mag-isa ako noon. Kapiling ang demonyo.***
