Paeng Ferrer (07/23/2008)
Para kay Eladio Yasto Ferrer
Sa unang pagbanggit ng salita
tumigil ang oras. Maski paghaba ng kuko.
Kunsabagay, kapag ganito ko lang
malalambing ang mga kamay mo,
malalaro, tulad ng sa bata.
Ikaw ang probinsya, ang bayan, ang bahay.
Tinatakasan kita. Ikaw ang lugar.
Pero ngayon, gusto kitang bumalik
tulad ng pananabik
sa araw na ordinaryo
kapag araw ng problema.
O tulad ng maalalahaning ambon.
Tinatakasan kita. Bilanggo ako
ng sariling katawan na ikaw rin.
Ang salamin ko’y sa iyo.
Maging lahat ng librong nabasa ko’y sa ‘yo.
Naintindihan kita, na dati’y hindi,
hindi mo lang ako nakilalang muli.
Ako man sa iyo.
Ang puno ng atsuete,
ang bakod na kawayan,
ang mga aso sa kalye tuwing gabi,
ang trycicle hanggang ilaya,
ikaw lahat ‘yon.
Ikaw lahat ‘yon para sa akin.
Nakakulong ako pero kinukupkop mo ako.
Gusto kong lumaya pero takot ka.
Gaya ng pagbili n’yo ng bahay natin dati
na ngayo’y nanganganib ibenta.
Hindi tayo mahuhusay na tao.
Ni hindi tayo makapag-usap ng maayos.
‘Di na ‘yon mahalaga.
Inayos ko na ang kwarto mo.
Kinilala kita sa mga damit,
sa mga papeles,
sa mga litrato, at alaala, kinikilala kita.
‘Di na ‘yon mahalaga.
No comments:
Post a Comment